Inmiddels heeft zo’n beetje de hele wereld zijn visie gegeven op Chryslers met een Lancia-badge. Onderwerp van deze test is de meest schaamteloze rebadge, een krasse uitspraak waarvoor ik een aantal argumenten heb. Ten eerste is de Voyager een Chrysler-instituut, onlosmakelijk verbonden met het Amerikaanse merk – daarom bewaarde Lancia de illustere typenaam. Ten tweede zijn de wijzigingen minimaal. Een andere grille en bumper, een handvol Lancia-badges en een analoog klokje op het dashboard charmeren, maar kunnen niet voorkomen dat Jan met de Pet nog steeds een Chrysler ziet. Maar laten we het van de positieve kant bekijken: de kolossale MPV leeft nog! 

Lancia en Chrysler waren in Europa bepaald geen volumemerken en voor de Fiat Group was niets logischer dan voor ons continent de Amerikaanse modellen een Italiaanse snit te geven. Helemaal geen domme zet, want nu heeft Lancia een uitgebreid gamma en bespaart de uittocht van Chrysler miljoenen aan marketing en PR. De ‘All American’ Voyager past helemaal niet bij het Italiaanse merk, maar liever laat ik de melancholische gevoelens buiten beschouwing. Laat ik het maar objectief bekijken. En dan zie ik een chique MPV, met een charisma dat doet vermoeden dat deze auto hoort bij een gezin met een bovengemiddeld bestedingspatroon. Hockeyteams in plaats van voetbalteams en Zuid-Franse resorts in plaats van campings aan de Spaanse Costa, dat werk.

Poltrona Frau

Het analoge klokje is al genoemd als Lancia-kenmerk, daarnaast bekleden de Italianen vanaf de Gold-uitvoering het interieur met leder van Poltrona Frau – bepaald niet de eerste de beste leerlooier. Dat fraaie spul verbetert de uitstraling absoluut, maar de Lancia Voyager kan z’n roots niet verhullen. Voorbeelden zijn het multimediasysteem met een onlogische, typisch Amerikaanse menustructuur, het slappe afdekhoesje voor de bagageruimte en kunststoffen die weinig luxe uitstralen. Anderzijds is dit materiaal makkelijk schoon te houden en duurzaam, hetgeen voor een familieauto wenselijk is. Met zeven personen op reis of een retourtje bouwmarkt, voor dergelijk intensief gebruik is zo’n Voyager bedoeld. En niemand wil dat zijn pakweg 65 mille kostende gevaarte er binnen no time smoezelig uitziet omdat de materialen meer esthetisch dan praktisch zijn.   

Ik zie een chique MPV, met een charisma dat doet vermoeden dat deze auto hoort bij een gezin met een bovengemiddeld bestedingspatroon.           

Mijn hemel, wat een ruimteschip is dit! Een viertal mensen vindt een overdaad aan ruimte op verstelbare, van armsteunen voorziene en royaal bemeten captain seats. Daarnaast heeft iedere Voyager een gerieflijke derde zitrij, waarop drie personen kunnen plaatsnemen en waarmee het totaal op zeven zitplaatsen komt. Daar is de bewegingsruimte iets minder, maar zolang je geen 1,90 meter lang bent kom je niet in de knel. Vanzelfsprekend ontbreekt het de reizigers nergens aan. Dat beperkt zich niet tot bekerhouders en opbergvakken ‘all over the place’, ook DVD-schermpjes voor de tweede en derde zitrij behoren tot de mogelijkheden. Uiteraard gescheiden van de muziekinstallatie, zodat papa en mama evergreens kunnen luisteren en het kroost zich via de hoofdtelefoons met Spangas vermaakt.

Cijfervolgorde

De instap naar de derde zitrij is via de schuifdeuren ideaal. De middelste stoelen zijn niet draaibaar en evenmin over de breedte verschuifbaar, maar hoeven niet ingeklapt te zijn om de achterbank te bereiken - zelfs met rechtopstaand meubilair is het gangpad riant. Des te beter, want wie de zetels van passagier drie en vier in de vernuftige Stow ‘n Go-vloer laat verdwijnen, moet eerst de voorstoelen naar voren schuiven. Anders blokkeren ze het luik, dat je bovendien zelf moet vasthouden terwijl je met de andere hand de stoel inklapt. Dat gaat niet bijzonder licht, maar wel met één handbeweging.

Open galerij

DVD-schermpjes voor de tweede en derde zitrij behoren tot de mogelijkheden

Daarentegen verdwijnt de achterbank kinderlijk eenvoudig in de bodem, middels lussen die je in de aangegeven cijfervolgorde aantrekt. Dan ontstaat 3,3 kuub bagageruimte op een vlakke laadvloer, een enorme balzaal. Maar ook in zevenpersoons configuratie is er overvloedig plaats voor koffers. De Voyager is 5,22 meter lang, dus de rugleuning van de achterste bank staat niet tegen de achterklep. Bovendien is de bak waarin de ingeklapte achterbank kan verdwijnen nu beschikbaar als bagageruimte. Dat betekent minstens 638 liter stouwruimte, meer dan een Volkswagen Passat Variant heeft - om de cijfers even in perspectief te zetten. Daarnaast passen er nog een stel weekendtassen in de uitsparingen voor de tweede zitrij.

Gelatenheid

De Lancia Voyager is een onthaastende auto, het doet daarbij niet ter zake welke snelheid je rijdt. De rij-eigenschappen geven dezelfde rustgevende ervaring als na een bezoek aan een sauna of massagesalon. De 2,8-liter dieselmotor bulkt met 163 pk niet van het vermogen en snel mag je de Voyager niet noemen, maar 360 Nm maakt de MultiJet koppelrijk. De zestraps automaat laat een comfortabele hoeveelheid slip toe, waardoor schakelmomenten relatief lang duren. De Voyager golft lekker op z’n koppel, de automaat schakelt zacht en relaxed zoef je met 2.000 tpm bij 120 km/u van A naar B. Het verbruik blijft met gemiddeld 1 op 10,2 alleszins binnen de perken. 150 km/u rijden is ook geen enkel prbleem,.je merkt die snelheden simpelweg niet. Dat komt mede omdat de Voyager zo stil is. Buiten de rauwe dieselklanken tijdens het optrekken, zijn er nauwelijks rijgeluiden.  

Op pad gaan met een Voyager zou je als een therapeutische ervaring mogen omschrijven.

Het veercomfort is – zoals verwacht – erg goed, met grote dank aan de ‘ballonbanden’ en de comfortabele ophanging. Personen op de derde rij merken bij korte oneffenheden wel dat ze op de achteras zitten, doordat de demping wat straf is. Geen wonder, anders komt het 2.142 kg wegende kolos niet tot rust na een drempel of andere oneffenheid. De besturing geeft verrassend veel feedback en is niet bijzonder licht. Daarnaast is het bochtgedrag mooi neutraal, de reusachtige MPV gaat niet extreem op z’n voorwielen hangen. Uiteraard helt de carrosserie best wat over, maar het onderstel is dan ook overtuigend op comfort afgesteld.

Een hoop goeds

Op pad gaan met een Voyager zou je als een therapeutische ervaring mogen omschrijven. Vooral ’s avonds heerst er – dankzij de zachtgroene sfeerverlichting – een chique atmosfeer. Het comfortabelst is om de middelste rij stoelen helemaal naar achteren te schuiven en voor vier mensen alle ruimte te creëren. Ultiem is het om onderuitgezakt op de derde zitrij te hangen, de benen op de neergeklapte rugleuningen van de twee middelste stoelen te leggen en te genieten van een goede film op het beeldscherm aan het plafond. Niet veilig, maar een stiekem gevoel van onaantastbaarheid maakt zich op zulke momenten meester.

Voor de testauto is een bedrag van 67.040 euro betaald en dat de Voyager zo duur is, straalt ‘ie aan alle kanten uit. De Lancia-doop heeft de MPV een hoop goeds gebracht, al blijft de rebadging knagen aan je merkbeleving. Ondanks de Amerikaans gebleven afwerking, metamorfoseerde het interieur in de juiste richting. Wat niet veranderde is de bijna onbeperkte veelzijdigheid en de gigantische hoeveelheid ruimte. De Voyager draait zijn hand niet om voor een vakantierit met zeven man of het ophalen van een paar meubels, maar het wegklappen van het meubilair kost even tijd. De enorme ruimte is slechts één aspect van zijn weldadige inborst. Zijn karakter wordt vooral bepaald door het comfortabele en kalmerende rijgedrag, bijgestaan door de koppelrijke dieselmotor en de goed afgestemde automaat.