De kijk op auto’s in Nederland is de afgelopen jaren drastisch veranderd. Wij testen nog uitgebreid alle facetten van een auto, de leaserijdende consument kijkt vooral naar de laagste bijtelling per maand. Heb je als automerk geen fiscaalvriendelijke auto in je gamma, dan loop je direct achter de feiten aan. Zelfs een matig verkopend merk als Mitsubishi verkoopt plots geweldig door een plug-in hybride met bijbehorende fiscale voordelen en zo stond Volvo in juli bovenaan de verkooplijst met zijn V40 met 14 procent bijtelling. Een terechte lijstaanvoerder of een tijdelijke winnaar?

Bij de introductie van de Volvo V40 waren er twee kampen: de één was super positief, de ander moest maar niks hebben van z’n ‘rare kont’. De verkoopstatistieken liegen niet en ook ik heb mijn mening bij moeten schaven. Sterker nog, ik ben fan geworden van de V40. Helemaal als deze is uitgevoerd in R-Design-trim. Een sportieve voorbumper, keurige 17 (of 18) inch wielen, twee uitlaatpijpen met diffuser en dat alles gecombineerd met ‘silk metal’ details staan de Zweed goed. Elegantie ‘meets’ sportiviteit. Dat onder de kap slechts een 115 pk sterke dieselmotor ligt… Tja, het oog wil ook wat.

Zoals verwacht

De 1,6-liter grote D2-motor is exact een motorblok dat je bij een C-segmentauto met een lage bijtelling verwacht. Het koppel van 270 Nm zorgt voor een prettige duw, maar qua vermogen is ’t weinig indrukwekkend. De enige momenten dat dat echt stoort is wanneer je een heuvel op rijdt of met volle belading een auto wilt inhalen. Verder presteert de viercilinder best behoorlijk. Rond de 1.500 tpm begint de vierpitter te leven maar hij komt eigenlijk pas tegen de 2.000 tpm lekker los, om na 4.000 toeren qua kracht in te kakken. Zolang je ‘m in het gunstige middentoerengebied houdt, is ‘ie lekker koppelrijk en is het een motor die uitstekend bij de V40 past. De handgeschakelde zesbak laat zich bovendien strak bedienen.

De motor is niet de stilste in z’n soort, vooral bij stevig doortrekken is een rauwe klank aanwezig. Zet je ’t tempo lager en jezelf in ‘ecomodus’ dan gedraagt de D2 zich een stuk geciviliseerder. Rustig en best stil. Bijkomend voordeel is dat de V40 van zichzelf al goed geïsoleerd is. Het gemiddelde verbruik van 1 op 19,5 is netjes te noemen en kan zich prima meten met dat van de concurrentie.

Wij testen nog uitgebreid alle facetten van een auto, de leaserijdende consument kijkt vooral naar de laagste bijtelling per maand.

Niet zonder concessies

De aandrijflijn is dus prima maar de rest van de auto ook. Hoewel je bij de eerste kilometers gevoelsmatig iets te hoog zit, is de zitpositie voortreffelijk. Zoals bij het Zweedse merk altijd goed voor elkaar, kan het prettig in de hand liggende stuurwiel ver naar je toe gehaald worden en je zit bovendien fijn geborgen. Het zicht schuin achter is door de hoog oplopende taille en smal wordende ramen wel vrij slecht. Een dynamisch ontwerp komt – zoals wel vaker – niet zonder concessies.

De R-Design sportstoelen zijn overigens niet perfect. Hoewel de zitpositie en hoeveelheid steun goed is, zijn de zittingen wat smal. Achterin is de beenruimte prima te noemen, maar ook hier levert het ontwerp nadelen op. De hoofdruimte is vrij matig en het bagageruim kent een hoge tildrempel en relatief kleine ingang. Met 335 liter behoort de V40 tot een van de kleinste uit z’n klasse, maar of dat een probleem is moet je maar voor jezelf uitmaken.

Plankhard

De heuvelige wegen in de Ardennen bleken een goede test om het R-Design onderstel te testen, want het wijkt af van andere versies. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dit onderstel maakt de V40 plankhard. Korte oneffenheden en slechte wegen worden nauwelijks gefilterd en zelfs de geoefende en sportieve rijder zal het als vermoeiend ervaren. In Nederland kom je iets vaker dé nachtmerrie van auto’s met een strak onderstel tegen: drempels. Medepassagiers zuchten al gauw een ‘oef’ door de harde klap die zij krijgen van de strakke vering en demping. Op goed asfalt hindert het harde onderstel logischerwijs beduidend minder.

Sommige mensen moeten niks hebben van de ‘rare kont’ van de Volvo V40. Smaken verschillen.

Daar staat natuurlijk wel iets tegenover, namelijk een V40 die lekker aan het asfalt plakt en graag de vele haarspeldbochten in België en Luxemburg verschalkt. De stuurinrichting is heel lineair en best direct, maar voelt vooral vertrouwd aan. Het stuurgevoel is precies goed, niet overgevoelig maar zeker niet afstandelijk. De ene bocht na de andere bocht wordt met veel plezier genomen de V40 tovert regelmatig een glimlach op mijn gezicht.

Onder de 30 mille

Het succes van de V40 heeft natuurlijk ook te maken met de prijs. Volvo is over het algemeen toch net wat gunstiger geprijsd dan de Duitse premiumconcurrenten en de jonge leaserijder zal maling hebben aan die paar liters minder bagageruimte. De D2 Base is er vanaf 25.995 euro, maar een goed aangeklede V40 is slechts 1.000 euro duurder. De R-Design kost 29.995 euro, maar die heeft behalve meer luxe natuurlijk ook een wat leuker uiterlijk. Van buiten, maar ook van binnen met R-Design blauwe accenten, sportpedalen, de eerder genoemde sportstoelen, een donkere hemelbekleding, mooie witte stiksels in de standaard lederen zetels en natuurlijk het fraaie dashboard. De mooie materialen, robuuste bouw, een prettige navigatiesysteem (soms ietwat traag) en een digitale tellerunit die hipper dan hip is maken de V40 erg leuk.

Woorden zijn overbodig

Gezien de verkoopresultaten zijn mijn woorden wellicht overbodig, want de minpunten die ik heb genoemd wegen blijkbaar niet mee als de bijtelling laag is. Anderzijds ben ik – ondanks de kritiek –meer fan geworden van de V40, zelfs met het stugge onderstel van het R-Design pakket. Wellicht dat Volvo er slim aan doet om het 10 mm lagere onderstel ook voor deze uitvoering optioneel te maken, al bieden de Zweden natuurlijk nog genoeg andere mooie en luxe uitvoeringen. Perfect is de V40 in praktisch opzicht niet, maar wat betreft rijkwaliteiten, uiterlijk én verbruik is het een auto dat vele jonge leaserijdersharten terecht weet te veroveren.

De auto op de foto's is de 'oude' D2-uitvoering zonder 14 procent bijtelling. De test beschrijft de vernieuwde versie mét 14 procent bijtelling.