Maserati heeft de laatste jaren een beetje in de schaduw geleefd van Ferrari. Om z’n bestaansrecht veilig te stellen wil het Italiaanse sportwagenmerk flink groeien in verkoopaantallen. De nieuwe Ghibli is daarom een volumemodel geworden dat moet concurreren met luxe versies van auto’s als de BMW 5 Serie en Jaguar XF. Voor een vanafprijs van 80 mille staat er zelfs een dieselvariant in de prijslijst, iets wat bij de oude Ghibli ondenkbaar was. Voor deze test pakken we de sterkste benzinevariant: de 410 pk sterke vierwielaangedreven Ghibli 3.0 S Q4. Een auto die net zoveel emotie en spektakel bevat als een aflevering van ‘The Sopranos’.

Voor wie er niet mee bekend is: The Soprano’s is een meermaals bekroonde zwarthumoristische soapserie over het dagelijkse leven van een Italiaanse maffiabaas, in een Amerikaanse setting. De Ghibli heeft eveneens te kampen met onvermijdelijke invloeden uit de States. Hij biedt bijna evenveel ruimte als de vorige generatie Quattroporte, opdat ook de corpulente maffiabaas voldoende plaats heeft. Nu Chrysler volledig is overgenomen door de Fiat-groep zie je in het interieur van sportwagendochter Maserati bedieningselementen en multimedia van Amerikaanse afkomst. Voor wie de Lancia Thema kent – niets meer of minder dan een gerebadgede Chrysler 300 – is het interieur van deze Ghibli een feest der herkenning.

Opengesperde haaienbek

De boordcomputer, het touchscreen van de navigatie en enkele knoppen op het stuur en dashboard zijn identiek, alleen de vormgeving en alles er omheen is uniek voor de Ghibli. De donkerblauwe tellers en het klokje bovenaan het dashboard zijn een duidelijk Maserati-signatuur, evenals de zachte lederen toplaag waarmee het geheel grotendeels bedekt is. Toch overtuigt dashboard niet helemaal qua afwerking en finesse, dat doet de Duitse concurrentie net iets beter. Slecht reagerende knopjes op het stuurwiel, grof weergegeven navigatiekaarten en hier en daar wat minder hoogwaardige kunststoffen – de Ghibli laat wel een paar steekjes vallen en dat mag niet voor een prijs van meer dan 120.000 euro.

Als je de Ghibli ziet pronken op je oprit vergeef je ‘m zijn innerlijke tekortkomingen.

Als je de Ghibli ziet pronken op je oprit vergeef je ‘m zijn innerlijke tekortkomingen. Wat is het een schoonheid, een prachtige en exclusieve verschijning. De Ghibli oogt van een afstandje nog vrij ingetogen, misschien zelfs een tikkeltje anoniem. Maar eenmaal dichterbij imponeert de lage neus met gemene kijkers en een grille die als een opengesperde haaienbek op je af komt. En profil valt de lange neus op met de drie karakteristieke luchtsleuven. Zijn sierlijke lijnen komen prachtig uit op de zonnige boulevard, waar het met de Ghibli goed flaneren is. Als je met het uiterlijk nog niet alle aandacht hebt, dan vraagt het geluid uit de vier ovalen pijpen aan de achterkant desgewenst om reacties. Deze Maserati ziet er namelijk niet alleen goed uit, hij klinkt ook nog eens erg lekker.

Subtop

Bij de koude start maakt de zesclinder bi-turbo een onstuimig geluid, het klinkt als het gegorgel van een krachtige speedboot. De buren zijn meteen wakker en daarmee blijft deze Ghibli trouw aan een van Maserati’s speerpunten: hij klinkt luidruchtig en ‘vol’. Met een knopje op de middentunnel bepaal je of je van dat volle gebrul wilt genieten. Als de uitlaatkleppen helemaal geopend zijn is dat voor omstanders en met de ramen open zeer vermakelijk, maar op constant snelwegtempo voegt het gegrom minder toe en kun je het weer uitzetten – ideaal. Dat motor- en vooral uitlaatgeluid verleidt je er dan ook telkens toe om de achttrapsautomaat manueel te schakelen middels de pook of – nog leuker – de schakelflippers achter het stuur. Normaal zijn acht versnellingen wel een beetje veel van het goede als je zelf schakelt, maar in de Ghibli kun je je lol niet op. Schakelacties gaan gepaard met een scherpe dreun uit de uitlaat en het gebrul galmt tot in de verte na. Je waant je al gauw in de openingscène van de film Intouchables, waarin een oude Quattroporte de sporen wordt gegeven in de tunnels van Parijs.

De sierlijke lijnen van de Maserati Ghibli komen prachtig uit op de zonnige boulevard.

De SQ4 is met 410 pk en vierwielaandrijving een waar genot om mee te rijden, dankzij de dubbele turbo’s heeft de motor al bij lage toerentallen veel trekkracht – maar liefst 550 Nm is uitgespreid over een Tafelberg van 1.750 tot 5.000 tpm. Deze geblazen zescilinder met een bescheiden drieliter motorinhoud mag zich tot de krachtigste in z’n soort rekenen. De Ghibli voelt erg snel aan, maar de Italianen zijn met de 0-100 km/u-fabrieksopgave van 4,8 sec bijna een halve tel optimistischer dan de stopwatch laat zien. De Ghibli laat zich met deze cijfers vergelijken met auto’s als de BMW 550i of Mercedes E500, eveneens snelle sedans met dik 400 pk – overigens wel met twee cilinders meer.

Scherp en toerengretig

Op de Autobahn steekt de Maserati z’n op 250 km/u begrensde concurrenten de loef af met een onbegrensde topsnelheid van 284 km/u – dat is bijna sportwagenwaardig. Helaas was het verbruik dat ook. Op snelwegtempo valt het goed te overzien, in de achtste trap bij 130 km/u draait de motor slechts 1.800 tpm en verbruikt ‘ie ongeveer 1 op 11. Toch reed ik gemiddeld niet beter dan op 1 op 6, wat bij een sportwagenrijstijl niet verrassend is maar voor een zescilinder wel erg stevig. Wie deze Ghibli dagelijks rijdt, met meer zelfbeheersing, moet wel in de buurt van de 1 op 9 kunnen komen. Een brandstofbesparende ‘ICE’-stand houdt het toerental desgewenst zeer laag en maakt de gasrespons wat rustiger. De sportstand sorteert een tegenovergesteld effect en maakt ‘m lekker scherp en toerengretig.

Op dynamisch vlak hinkt de Ghibli een beetje op twee gedachten, want Maserati is weliswaar een sportautomerk maar deze Ghibli is hooguit een sportlimousine. Daarvoor moet ‘ie dus een zekere mate van ruimte en comfort bieden aan z’n inzittenden en het interieur biedt dat zeker. Zelfs achterin is ondanks de sierlijk aflopende daklijn voldoende hoofdruimte en ook de beenruimte verlangt niet direct naar de grotere Quattroporte. Het is jammer dat de voorstoelen niet wat meer zijdelingse steun bieden tijdens sportief bochtenwerk. Daar voelt deze Ghibli verder wel erg lekker aan, het stuurgevoel is zwaar en precies. Toch is de besturing niet helemaal perfect, want de weerstand is niet gelijkmatig en hij centreert vrij sterk. De koets helt weinig over en laat zich dankzij de vierwielaandrijving met veel vertrouwen door bochten jagen. Op de boordcomputer kun je zien hoe hij die aandrijfkrachten verdeeld - in eerste instantie vooral naar achteren. De onderstelafstemming is erg stevig, op de lange duur zelfs een tikkeltje (te) straf. Het is jammer dat de optionele adaptieve demping niet op de testauto zit. Daarmee zou het rijkarakter mogelijk beter op smaak te brengen zijn.

Spagaat

De nieuwe Ghibli bevindt zich in dezelfde spagaat als Tony Soprano in de serie. Aan de ene kant straalt ‘ie de meedogenloze maffiabaas uit die trouw probeert te blijven aan Italiaanse tradities. Aan de andere kant wil ‘ie omarmd worden door z’n Amerikaanse familie en vrienden, waarbij hij z’n afkomst soms verloochent. Dat zie je duidelijk terug in het interieur van deze Ghibli, dat minder gedistingeerd is dan z’n uiterlijk. De Duitse onderwereld rekent eenvoudig af met de Ghibli, de subtop is goedkoper en gelijkgeprijsde kopstukken presteren nog beter. Deze Maserati onderscheidt zich vooral met z’n fantastische looks, geluid en exclusiviteit. De Ghibli speelt in op je emoties en wint op sympathie, maar of dat voldoende is om de populariteit van de Soprano’s te evenaren? Ik ben bang van niet.