Piep! Voor me licht een grote rode lamp op. Of ik even niet zo dicht achter de voorligger wil rijden. Sorry, meneer Volvo. Ik rij in een XC60 die werkelijk is volgehangen met actieve en passieve veiligheidsystemen. Het thema veiligheid staat bij Volvo nog altijd bovenaan maar daar ligt niet de echte meerwaarde van deze nieuwe SUV.

De XC60 wordt door Volvo bescheiden als ‘veiligste Volvo ooit’ aangeprezen. De nadruk ligt vooral op actieve veiligheidsystemen. Zo waarschuwt het Collision Warning System wanneer je te dicht op je voorganger rijdt, door middel van een grote rood oplichtende balk bij de voorruit. Hoewel je de afstand kunt instellen reageert het systeem wel erg enthousiast. Als je het echt te bont maakt dan maakt de XC60 met een harde piep duidelijk dat je moet afremmen. Wanneer je dan nog niet luistert remt het systeem zelf af.

Het Lane Departure Warning systeem piept ook, maar in principe alleen als je een doorgetrokken lijn overschrijdt. Soms geeft ‘ie ook zomaar een signaal, dus helemaal vlekkeloos werkt het niet. Dat geldt ook voor BLIS, dat door middel van een oranje lampje bij de buitenspiegels waarschuwt voor obstakels in de dode hoek. Op de snelweg werkt het prima maar in de stad en op buitenwegen gaan de lampjes te pas en te onpas branden. Echt storend is dat trouwens niet. Het paradepaardje op veiligheidsgebied luistert naar de naam City Safety. Bij lage snelheden (Volvo claimt tot 15 km/u) remt City Safety automatisch bij een obstakel op weg. Op een afgesloten terrein kon ik de werking ervan testen. En inderdaad, wanneer ik op een rij paaltjes afrijd gaat het systeem net op tijd in de ankers.

In de stad en op buitenwegen gaan de lampjes van het BLIS-systeem te pas en te onpas branden

Zweedse schoonheid

Het is bijzonder knap dat Volvo een auto die hoog op de wielen staat zo’n dynamisch uiterlijk weet te geven. De brede schouders en de langwerpige achterlichten in combinatie met de stoere grille zijn bijzonder smaakvol. In het interieur gaat het feest gewoon door. Ook de XC60 heeft, net als de andere Volvo-modellen, een ‘zwevende’ middenconsole.

De materialen in het interieur voelen goed aan maar het stuk rondom de centrale ventilatieroosters en navigatiesysteem detoneert behoorlijk en kan echt niet in een auto die qua prijs riant over de halve ton heen gaat. De middenconsole laat zo nu en dan een kraakje horen en in de middentunnel treffen we een kapot schuifje aan, dat de bekerhouders zou moeten afdekken. Gelukkig maakt de fraaie vormgeving veel goed. Net als het bedieningsgemak, hoewel de knopjes op de middenconsole wel wat klein zijn. De bediening van het navigatiesysteem geschiedt met een soort puistje dat achter het stuurwiel gefrommeld zit. Niet echt handig en ook niet nodig. Erg blij word ik van de cruise control, die adaptief is en waarbij je eenvoudig de afstand tot je voorganger kunt instellen (optioneel verkrijgbaar).

De brede schouders en de langwerpige achterlichten zijn bijzonder smaakvol

Een goede zitpositie is eenvoudig in te stellen, de stoelen zijn het beste te omschrijven als stevig comfortabel. Achterin biedt de XC60 genoeg hoofdruimte maar de beenruimte is wat aan de krappe kant. Volvo heeft wel uitsparingen in de voorstoelen gemaakt maar die zijn zo smal dat je wordt gedwongen om je knieën tegen elkaar te houden, niet de meest comfortabele zitpositie. De kofferruimte is groot genoeg; 495 liter onder het, overigens wat gammele, afdekzeil en regelmatig van vorm.

Zo dynamisch als het uiterlijk belooft rijdt de XC60 niet

Dynamiek blijft bij het uiterlijk

Een sleutel omdraaien om de motor te starten is er niet bij, de XC60 start met een druk op de startknop. Hoewel de 2.4 dieselmotor redelijk beschaafd tot leven komt, ontgaat het je niet dat hier een zelfontbrander aan het werk is. Voor dagelijks gebruik is de XC60 met deze 163 pk sterke motor rap zat. Onder de 2000 tpm gebeurt er niet veel en na de 4500 tpm ook niet, het is dus zaak om de toerenteller hier tussenin te houden. Als je dat doet dan wil de XC60 best vlot vooruit maar voor mensen die regelmatig een trailer trekken schiet deze motor net iets te kort.

Zo dynamisch als het uiterlijk belooft rijdt de XC60 niet. De besturing voelt wat wollig aan, iets wat zich met name in snelgenomen bochten wreekt. In lange bochten helt de carrosserie behoorlijk over maar de auto blijft lang grip houden dankzij de vierwielaandrijving. De besturing is vrij licht ondanks het feit dat het testexemplaar is voorzien van snelheidsafhankelijke stuurbekrachtiging. Toch rijdt de XC60 voor een SUV prima, voor de doorsnee koper is comfort veel belangrijker en dat biedt de XC60 voldoende. Over de versnellingsbak en koppeling geen klachten, over de werking van het middelste pedaal evenmin. De XC60 vertraagt stabiel en met voldoende gevoel in het pedaal, ook bij een noodstop. Het testverbruik van 1 op 10,1 is stevig, bij normaal gebruik moet 1:12 mogelijk zijn. Hier betaal je de prijs van een hoge en zware koets.

Helemaal volgehangen

De testauto is voorzien van het hoogste ‘Summum’ uitrustingsniveau en diverse ‘lines’ waardoor de prijs wordt opgedreven naar 65.520 euro. De prijslijst van de XC60 2.4D begint bij 47.950 euro. De meeste beschreven veiligheidsopties zijn samengevat in de ‘Driver Support Line’, die voor 2.850 euro in de prijslijst staat.

Volvo laat met de XC60 zien nog steeds ‘leading’ te zijn op veiligheidsgebied. De geavanceerde systemen werken over het algemeen goed, hoewel er een gevaar in schuilt dat je als bestuurder volledig op de elektronica gaat vertrouwen. Helaas vergen de meeste veiligheidsopties een flinke investering en zijn daardoor per definitie veel minder interessant. Wat blijft staan is dat de Volvo XC60 een bijzonder fraaie SUV is die fijn rijdt. Het model zet geen nieuwe maatstaven maar raakt precies de goede snaar als het gaat om uitstraling. En is het daar niet allemaal om te doen bij een SUV?