De tijd dat verkopers dikke orders voor grote SUV’s tekenen is passé. De kopersgroep van deze modellen doet bewuster aankopen of gaat zelfs een maatje kleiner rijden. Volvo’s XC90 is al een aantal jaar succesvol aanwezig in dit segment maar het Zweedse merk moet nu meegaan in deze marktverschuiving. Het gevolg is dat de XC90 niet meer standaard voorzien wordt van vierwielaandrijving en het moet doen met een minder krachtige instapdiesel. Hierdoor heeft Volvo’s grootste SUV een aantrekkelijkere vanafprijs gekregen. Rest natuurlijk de vraag of een XC90 zonder AWD nog wel als Cross Country door het leven mag gaan. Valt deze spaar-XC90 niet in de categorie ‘ik wil wel, maar ik kan niet’?

Het uiterlijk is in de jaren dat de Volvo XC90 op de markt is nauwelijks gewijzigd. De achterlichten, koplampen en bumpers zijn bij de facelift in 2006 licht aangepast. Het basisontwerp is onaangetast gebleven en oogt zelfs na 8 jaar nog niet echt verouderd. De levenscyclus van Volvo’s is gemiddeld wat langer dan van modellen van andere merken. Het mooiste voorbeeld hiervan is toch wel de 240, die bijna 20 jaar in productie bleef.

Dat de jaren beginnen te tellen zie je voornamelijk in de details. Zo zijn de handgrepen van de nieuwste Volvo’s verfijnder vormgegeven en ontbreekt bij de XC90 LED-verlichting. Wellicht dat deze nieuwe features de grote ‘negentig’ in de toekomst met een facelift nog gaan sieren, al is de kans groot dat de volgende stap een volledig nieuw model wordt.

De tijd begint te tikken

Zo tijdloos als het exterieur is, zo snel begint de tijd voor het interieur te tikken. De knoppen op de middenconsole ogen weinig verfijnd. Het voelt allemaal degelijk aan maar in vergelijking met die van de XC60 ogen ze verouderd. Het materiaalgebruik is van hoog niveau, alle panelen voelen zacht aan. De ‘chestnut’ lederen bekleding op de prachtige zetels oogt deftig en is afgewerkt met een witte bies. Je zit lekker ontspannen in deze stoelen, zelfs na een retourtje Parijs stap je zonder echt vermoeid te zijn weer uit. Voor mensen met een wat smaller posteur houdt de zijdelingse steun niet over.

Je zit lekker ontspannen in deze stoelen, zelfs na een retourtje Parijs stap je onvermoeid weer uit

De klokkenwinkel waar de bestuurder tegenaan kijkt is niet meer van deze tijd. De tellers stammen nog uit de vorige generatie S60/V70/S80. Het navigatiesysteem is centraal op het dashboard geplaatst en verdwijnt na het uitzetten van de motor in het dashboard. Het systeem werkt prima, maar het ziet er allemaal niet zo gelikt uit als bij moderne systemen.

De ruimte voorin en op de tweede zitrij is riant. Door de drie separate stoelen achterin kunnen personen hier, zonder elkaar in de weg te zitten, prima plaatsnemen. De achterste zitplaatsen – op de derde zitrij - zijn voor mensen tot 1,70 meter geschikt, mits de middelste zitrij wat naar voren geschoven wordt. Het zijn volwaardige stoelen en ze bieden voldoende steun. Met alle zitplaatsen omhoog geklapt blijft er een beperkte maar praktische bagageruimte over, een paar weekendtassen is geen probleem. Kinderen kunnen met plezier tijdens een tussenstop op het onderste deel van de laadklep plaatsnemen. Volvo levert zelfs kussentjes voor op de klep om comfortabel te kunnen picknicken. Anderzijds is het omslachtig dat je het onderste gedeelte naar beneden toe moet openen om zo de tildrempel te verlagen.

Open galerij

Zo tijdloos als het exterieur is, zo snel begint de tijd voor het interieur te tikken

Misleidende badge

Het D3 typeplaatje op de achterkant van de test-XC90 doet vermoeden dat de nieuwe 2.0 vijfcilinder dieselmotor onder de kap ligt. Niets is minder waar, het betreft hier de oude 163 pk sterke D5 motor, die inmiddels in de andere modellen is vervangen door de 2.0. Het grote verbruiks- en gewichtvoordeel dat Volvo belooft zou in het ontbreken van de zware aandrijving voor de achterwielen zitten. De combinatie van deze motor zonder AWD voelt wat minder log aan en presteert beter dan de 2.4D 163 pk met All Wheel Drive. Op nat wegdek is wel duidelijk te merken dat deze XC90 voorwielaangedreven is, bij stevig accelereren draait de tractiecontrole overuren. Met vierwielaandrijving is de XC90 al geen echt terreinmonster, maar zónder is het helemaal aan te raden om gewoon op het asfalt te blijven. Anders is het niet meer de vraag óf je vast komt te zitten, maar wanneer.

In het stadsverkeer voelt de XC90 D3 krachtig genoeg en vooral soepel aan. Vanaf ongeveer 1.500 toeren per minuut accelereert de motor levendig. Als je het gaspedaal voor ongeveer een kwart intrapt rijdt de XC90 prettig en heb je geen moment het gevoel dat je vermogen tekort komt. Bij plankgas gebeurt er nauwelijks meer, behalve dan dat de toerenteller richting de 3.500 toeren schiet en de D3 er flink op los roffelt. Ik kan dit geluid wel waarderen want het klinkt zeker niet onaardig in de oren, maar er zijn ongetwijfeld mensen die dit juist als storend ervaren. Op de snelweg heeft de vijfcilinderdieselmotor wat meer moeite met de twee ton zware XC90, pas na lang aandringen zet hij een topsnelheid van 200 km/u op de teller. De XC90 voelt ondanks zijn comfortabele vering erg stabiel aan. Het is dat het vermogen de topsnelheid beperkt want de auto kan gemakkelijk hogere snelheden aan.

Zonder 4WD is het off-road niet meer de vraag óf je vast komt te zitten, maar wanneer

De eerste generatie XC90 was duidelijk op de Amerikaanse markt afgestemd. De gefacelifte versie - vanaf 2006 - is veel communicatiever en stabieler. Gelukkig is het voortreffelijke comfort niet verloren gegaan en helt de Cross Country niet te veel over in bochten. Je zweeft over slecht asfalt alsof er slechts kleine oneffenheden onder je door gaan. De besturing is zwaar en direct genoeg voor dit type auto. Er is natuurlijk wel een vaag gebied rond de middenstand, maar dat zorgt ervoor dat de auto niet te nerveus stuurt. De XC90 rijdt eigenlijk zoals je van een SUV van dit formaat verwacht. De meeste concurrenten zijn harder geveerd om het overhellen van de koets te beperken. Deze Zweed is niet de meest dynamische SUV, maar hij doet precies wat de comfortliefhebber van dit type auto verwacht. Ben je op zoek naar meer dynamische rij-eigenschappen dan is een BMW X5 of Mercedes ML de betere keuze. Het is maar wat je voorkeur geniet.

De zestraps automaat schakelt onmerkbaar door de versnellingen. De automaat zorgt er ook voor dat de motor beter tot zijn recht komt, door steeds het ideale toerengebied aan te houden. Uiteindelijk scoorde de XC90 D3 een keurig brandstofverbruik van 1 op 12 tijdens het reisje naar de Autosalon van Parijs. Met een meer anticiperend rijgedrag is een nog gunstigere consumptie mogelijk. Het lijkt er op dat het ‘weglaten’ van de AWD toch een positief effect heeft gehad…

Als een koe zonder melk

De XC90 D3 is als een koe zonder melk. Het ontbreken van de vierwielaandrijving is niet zichtbaar, maar heeft wel effect op de capaciteiten van de Cross Country. Een echt terreinmonster is het nooit geweest maar met deze uitvoering is de minste helling al een obstakel. Aan de stoere looks verandert dit gemis gelukkig niets. Potentiële kopers die AWD nooit gebruiken houden vanaf nu een leuk bedrag in hun zak en krijgen er ook een gunstiger verbruik voor terug. Je moet dan wel wat concessies doen qua vermogen, want de oude 2.4D voldoet maar houdt niet over. Wie net dat beetje extra zoekt kan beter uitkijken naar de recent geüpdate D5 met 200 pk. Die heeft wel vierwielaandrijving, voelt een stuk krachtiger aan maar kost ook dik 6 mille extra. De D3 is het voordelige alternatief en voldoet prima aan de eisen van minder veeleisende rijders.