De Opel Astra is een wat brave auto, die zich als driedeurs GTC ontpopt als schoonheid. En juist dat prachtexemplaar werd naar de OPC-sportschool gestuurd voor een complete metamorfose. Het resultaat is een flink opgepepte hot hatch met maar liefst 280 pk. In een uitgebreide test laat de Astra OPC een verbluffende indruk achter. 

De afgetrainde Opel steekt zijn potentieel niet onder stoelen of banken, de Astra OPC laat zien dat het menens is. Hij is laag, breed en gespierd. Een aandachtstrekker pur sang, niet in de laatste plaats door zijn enorme 20 inch wielen met geperforeerde Brembo remschijven. Standaard staat de OPC op bijna saaie 19 inch wielen, dus om te kiezen voor deze kunstwerken heb je maar weinig bedenktijd nodig. Vink je het OPC+ pakket (895 euro) aan, dan krijg je er naast grotere wielen ook dikkere sideskirts en een grote achterspoiler bij. Beschaafd? Nee, maar who cares?

Perfecte racekuipen

Binnenin verwelkomt de OPC je met z’n perfecte zitkuipen. Stevig zijn ze wel, maar de zitpositie is uitstekend en zo’n beetje alles is instelbaar. Je zit mooi klem voor het betere bochtenwerk en bovendien kan het afgeplatte stuurwiel dicht naar de bestuurder toe worden gehaald. Helemaal perfect pakt het stuur niet beet, maar toch goed genoeg voor een ruime voldoende. Tussen de tellers kun je allerlei informatie krijgen over G-krachten, rondetijden en andere ‘racy’-dingen. Aluminium sportpedalen, donkere hemelbekleding en ‘OPC-blauwe’ stiksels mogen natuurlijk niet ontbreken. De armsteun zit voor snel schakelwerk wel een beetje in de weg, dus was ik genoodzaakt om die naar achteren te klappen.

 “Hoe doet deze auto dat!?”, vragen passagiers zich af. Ik kan slechts met een enorme glimlach antwoorden.

Een ware transformatie

De Astra OPC kost je minstens 43.995 euro en dat is veel geld voor een ‘Astraatje’, maar weet wel dat  het technische team uit Rüsselsheim zich er niet gemakkelijk vanaf heeft gemaakt. Net als bij de eerder geteste Corsa OPC, heeft de Astra een ware transformatie ondergaan. Een grote turbo op de tweeliter viercilinder en een fraai uitlaatsysteem zorgen voor het extra vermogen, het mechanisch sperdifferentieel voor grensverleggende rijeigenschappen. De 2.0 Turbo laat maarliefst 280 pk los op de voorwielen en beschikt vanaf 2.400 tpm over een maximale trekkracht van 400 Nm. En wauw, dat voel je. In slechts 6 seconden spurt ‘ie van 0 naar 100 km/u. Onderin moet de motor even los komen maar kom je nabij de 2.500 tpm dan accelereert de in ‘Arden Blue’-gespoten Astra OPC je verbluffend snel naar illegale snelheden. En de voorbanden? Die lijken totaal geen moeite te hebben met al dat geweld. Een beetje last van spoorvorming heeft de auto wel, maar van ‘torque steer’ nauwelijks. Het gevoel in het OPC-stuurwiel is perfect: voldoende communicatief en zonder hinderlijke nervositeit. De directe besturing is een feest tijdens een bochtig parcours.

En daar maakt het prachtig uitgebalanceerde onderstel met sperdifferentieel de meeste indruk. Hoe hard ik ook de OPC push, de auto blijft zich in het asfalt bijten. Zelfs de meest korte bochten pakt ‘ie zonder aarzeling en het is werkelijk briljant hoe de Astra de bocht uitaccelereert. “Hoe doet deze auto dat!?”, vragen passagiers zich af. Ik kan slechts met een enorme glimlach antwoorden. ‘Onderstuur’ komt niet voor in het OPC-woordenboek.

Open galerij

De Astra OPC is laag, breed en gespierd

Tellers op rood

Standaard is de Astra OPC voorzien van FlexRide met - komt ‘ie - ‘Continuous Damping Control met OPC set-up’. Als je het instelbare onderstel in de OPC-modus zet gaan de tellers op rood, reageert het gaspedaal nog gretiger op je rechtervoet en staat de demping een tandje harder. Om heel eerlijk te zijn sla ik deze stand liever over. De Astra voelt dan als een in het nauw gedreven ADHD’er en wordt al gauw ‘too much to handle’. Het onderstel is knetterhard en de motor  reageert te nerveus op het gaspedaal. Enorm leuk op een circuit, maar niet op de openbare weg. De normale stand zorgt al voor voldoende plezier, want ook dan reageert de techniek adequaat op je commando’s.

Het motorblok zelf produceert geen bijzonder geluid, het uitlaatsysteem wel. Wat een verslavend ‘schrapend’ kabaal komt er uit de twee trapeziumvormige uitlaten! In het geval van de OPC gaat het hier niet om veredelde uitlaatsierstukken, want erachter schuilt een fraai buizenstelsel. De ‘uitlaatgeluidfetisjist’ zou voor de gein eens met de achterbank plat moeten rijden, dan is het geschraap en geplof nog beter hoorbaar. Zo’n mooie vijfcilinderroffel zoals de laatste Ford Focus RS die heeft ontbreekt, maar verder klinkt de Astra OPC bijna net zo goed. Een bekend minpunt van zo’n beetje iedere Opel kent deze OPC helaas ook: de zesbak schakelt wat stroef, voornamelijk van één naar twee. Het gevoel en de doseerbaarheid van de koppeling is daarentegen wel weer goed. Deze gewelddadige ‘hot hatch’ lust wel een behoorlijke slok. Bij een snelheid van 120 km/u kwam de Duitser niet beter uit dan 1 op 9,5 en met stevig doorplanken ga je zo richting de 1 op 5. De OPC smeekt bijna om een zware rechtervoet, deze Astra daagt je voortdurend uit om te spelen, maar dat heeft wel z’n prijs.

Tot in de puntjes

Als Opel je de prijs van de Astra OPC ziet moet je eerst even schrikken, maar ga ermee rijden en je bent gelijk overtuigd. De Opel Astra OPC is een geniale ‘hot hatch’, die de huidige concurrentie het nakijken geeft. De manier waarop ‘ie zijn krachten via de voorwielen op het asfalt overbrengt is verbluffend en wordt mogelijk gemaakt door een fraai staaltje techniek. De Opel Astra OPC is tot in de puntjes afgetraind en behoort – net als zijn kleinere broertje, de Corsa OPC – tot één van de beste krachtpatsers van de (sport)school.