Dinsdag 16 december 2008 staat in de automobiele geschiedenisboeken op een zwarte pagina. Op deze dag kondigde Subaru aan te vertrekken uit het World Rally Championship, waardoor we gedwongen afscheid namen van de dik bespoilerde sedans met goudkleurige wielen, die gravel, sneeuw en steile bergen overwonnen – zeer vermakelijke televisie. Om het leed wat te verzachten bleef Subaru ons trouw de WRX leveren. Of de jongste generatie daarvan nog net zoveel plezier biedt als de televisiebeelden van weleer suggereren mag ik voor je ontdekken.

Om je maar meteen uit een droom te helpen: zo speels gemakkelijk als het op tv leek is het rijden in deze auto niet. De WRX is anders, anders dan de meeste andere auto’s. Dat merk je direct bij het wegrijden. Een zware sportkoppeling, een versnellingsbak die een ferme hand vereist en een stuurbekrachtigingspomp die lichtjes naar je sist wanneer je het stuur beroert. Als je niet zou weten dat dit een serieuze sportwagen is, dan had je gedacht dat alle moderne hulpmiddelen hier de geest gegeven hadden. Niets is minder waar, want de WRX geeft je het gevoel dat hij lééft.

Major Tom’s Launch Control

Na de nodige gewenning heb ik mij de zware materie eigen gemaakt. Aan de slag! Bij zo’n 3.000 tpm laat ik de koppeling vlot opkomen en met een gedempte boxerroffel als soundtrack wordt mijn hoofd stevig in de hoofdsteun gedrukt. Wat een sensatie! In 5,2 seconden word ik van 0 naar 100 km/u geschoten. Dat is zijn potentie, die natuurlijk alleen opgaat wanneer ik alles perfect heb uitgevoerd, want Launch Control en een handige flipperbak zijn er niet. Dat pleit de auto vrij van alle minder geslaagde startpogingen. Hij biedt wat je nodig hebt, maar verantwoordelijk voor een goede uitvoering ben jij als bestuurder.

Om je maar meteen uit een droom te helpen: zo speels gemakkelijk als het op tv leek is het rijden in deze auto niet. 

Zeker tijdens de eerste ritten is dat best confronterend. De auto geeft je het gevoel dat hij beter is dan jij. Hoe extreem je ook denkt te rijden, waar de meeste ‘normale’ auto’s gekreukeld weggetakeld zouden worden gaat de WRX door en laat je subtiel weten dat je gedrag maar lafjes was. In wat scherpere doordraaiers merk je trouwens wel iets opmerkelijks: de normaalgesproken zo stevige tegendruk in het stuur wordt zo halverwege de bocht ineens een stuk lichter. Dat is het moment waarop de aandrijving zich heeft aangepast aan de bochtsnelheid en je hem dus voornamelijk op ‘torque vectoring’ rondt. De druk op de besturing neemt daardoor logischerwijs af, wat in eerste instantie een wat onzeker gevoel geeft. Na een paar keer weet je echter dat je op de auto kunt vertrouwen.

Voor zijn kiezen, of delen

Die bochten zijn écht zijn domein, de snelweg is dat wat minder. Met een topsnelheid van 255 km/u kun je de begrensde Duitsers nog wel plagen, maar de WRX is simpelweg gebouwd voor bochten. Veel bochten, die je dan snoeihard moet nemen. Dan komt het Symmetrical AWD-systeem helemaal tot zijn recht. Moet je toch eens op de snelweg zijn, dan merk je dat de Subaru daar behoorlijk geciviliseerd is. Goed, het onderstel is stevig maar het geluidsniveau aan boord is zeer acceptabel. Het motorblok draait 2.700 tpm bij 120 km/u, waardoor hij vrijwel direct ‘klaar voor lancering’ is. Dankzij die stevige onderstelafstemming helt de auto trouwens zo goed als niet over, waardoor je nog meer het gevoel krijgt dat bochten niet bestaan.

Het motorblok is een oude bekende: hij komt rechtstreeks uit de vorige WRX STI, wat voor- en nadelen kent. Leuk is het zeker, want je krijgt een ouderwets-explosieve rij-ervaring, compleet met turbogat. De turbo is groter dan we tegenwoordig gewend zijn en pas bij 3.000 tpm beukt hij er merkbaar en loeihard in. Vervolgens moet je doortrekken tot aan het rood en snel schakelen om opnieuw gelanceerd te worden. De dumpvalve – met zo’n heerlijk obligaat afblaasgeluid – moet je zelf halen bij de tuningshop. Het is trouwens niet zo dat de auto beneden de 3.000 tpm niet thuisgeeft, want dankzij de naar moderne maatstaven riante cilinderinhoud (2,5 liter) kom je ook zonder de turbo aan te spreken bovengemiddeld vlot vooruit.

Nooit reed ik een testauto die zoveel aandacht wist te trekken als de Subaru WRX STI.

Een nadeel is er ook, en wel in de zin van het verbruik. Hoe zeer ik ook mijn best deed: beter dan 1 op 11 bleek onhaalbaar. Het testverbruik van 1 op 9 is dan ook niet verrassend. Op de snelweg is het raadzaam, om de draaikolk in de kostbare (vereiste) RON98-benzine wat te beperken, een maximumsnelheid van 110 km/u aan te houden. Sneller is natuurlijk geen probleem, maar met een verbruik van 1 op 8 bij 120 km/u sta je binnen 400 kilometer weer bij de pomp.

Persona non grata

Het feit dat de WRX STi lijkt te leven maakt het des te bitterder dat hij slechts gedoogd wordt na betaling van een forse CO2-belasting. Ruim de helft van de 80.789 euro die voor deze auto betaald moet worden verdwijnt rechtstreeks in de zakken van de genadeloze minister Jeroen Dijsselbloem. Best jammer, want niet alleen voor z’n bestuurder is de WRX een feest. Nooit reed ik een testauto die zoveel aandacht naar zich toe wist te trekken – tot aanbellende, nieuwsgierige buren aan toe. De WRX oogst zoveel bewondering dat de ruige agressie die hij uitstraalt helemaal niet uit de verf komt. Hij boezemt in de praktijk dan ook net zoveel angst in als… een puppyvechthond.

De auto geeft je het gevoel dat hij beter is dan jij.

Naast de spoiler is ook de opvallend lage neus een bijzonder designelement, mogelijk gemaakt door de laag geplaatste én laag gebouwde boxermotor. De grote luchthapper in de motorkap maakt het geheel optisch wat hoger, waardoor minder opvalt dat de rest van de carrosserie wat hoger en boller is: geheel naar moderne maatstaven, maar erg gebalanceerd oogt het ontwerp niet. Kniesoor echter die daarop let. Binnenin zit je perfect in een functioneel-sportieve ambiance. Het dashboard is lang niet zo mooi als dat van andere auto's in deze prijsklasse, maar de afwerking is dankzij de zachte toplaag en goede pasvormen echt niet slecht. Hooguit is de ergonomie dubbelzinnig: het centrale display bedien je bijvoorbeeld met een joystick tussen de ventilatieroosters. Dat je in de snelste versie zit kan je ook niet ontgaan, want de rode details zijn legio. Het fijnste onderdeel heb je in handen: het lekker dikke en geprofileerde sportstuur.

Belle of Het Beest

Goed, de hier besproken WRX is dus stevig aan de prijs. Gelukkig heeft het fenomeen ‘prijs’ altijd een tegenhanger in de vorm van ‘waarde’. Met zijn fenomenale, pure rij-eigenschappen is het één van de leukste auto’s die je momenteel kunt vinden. Echte concurrenten heeft hij niet: een vergelijk met de  goedkopere, even sterke maar veel geraffineerdere BMW 335i loopt mank en dat geldt ook voor de vrijwel even dure, 333 pk sterke Audi S4. Als je veel te besteden hebt en zoekt naar een pure, bijzondere rij-machine met jongensdroomcapaciteiten dan doemt de Alfa Romeo 4C op in het concurrentieveld. Een veel sierlijkere, maar ook veel minder praktische auto die ruwweg hetzelfde doel dient: de bestuurder een niet-aflatende glimlach bezorgen. Voor de 16.000 euro die de WRX méér kost krijg je naast die glimlach een praktische achterbank, een grote kofferruimte en een beter afgewerkt interieur. In dat licht bezien is de Subaru WRX STI nog niet zo’n gekke aanbieding. Hopelijk blijft hij tot aan het eind der tijden leverbaar: het laatste Mohikanon.