Highlights
-
snelle Quadrifoglio
-
nieuwe automaatversie
-
510 pk V6-turbomotor
Toeren maken. Broooaahh! Schakelen. Baf! Remmen. Groommmm! Terugschakelen. Bam! Insturen en het gas er weer op: brooaaah! Opschakelen. Baf! Elke handeling in de Alfa Romeo Giulia Quadrifoglio zorgt voor een siddering door je lichaam. Of het nu schakelen, remmen, gasgeven of sturen is, je zintuigen krijgen zóveel te verwerken dat je al het andere vergeet. Gas los. Broabababab!
Even terug naar 24 juni 2015. Op deze dag onthulde Alfa Romeo de Giulia, de eerste auto van een nieuwe reeks modellen. Als statement presenteerde het merk eerst de snelle Quadrifoglio-uitvoering en daarna pas de reguliere versies. De Giulia Quadrifoglio is alles waar Alfa Romeo voor wil staan: bloedsnel, enorm krachtig, aandrijving op de achterwielen en een lust voor het oor en oog. De uitvoering met handbak is al even verkrijgbaar, maar de nieuwe automaatversie is degene die je moet hebben. Waarom? Omdat je juist in deze uitvoering de he-le dag wilt schakelen. Baf! Bam! Broababab!
De enorme gaten in de voorbumper: ze hadden in elke Giulia moeten zitten
Bekijken
De Giulia is eerst ontworpen als Quadrifoglio en daarna pas uitgekleed tot zakensedan. De enorme gaten in de voorbumper, de koolstofvezel details en de (goedkoop uitziende) roosters in de zijschermen: het lijkt alsof ze in elke Giulia hadden moeten zitten. De Quadrifoglio is de Giulia zoals ‘ie bedoeld is: schofterig dik, dreigend en met een vleugje elegantie.
Het interieur van de Quadrifoglio is aangekleed met leer op het dashboard, rode stiksels, alcantara op precies de plaatsen waar je dat wilt en koolstofvezel details. Het belangrijkste: een rode startknop, die net als het zwarte exemplaar van de andere Giulia-uitvoeringen op het stuur zit. En net als bij die gewone uitvoeringen mis je nét dat beetje extra verfijning dat zorgt voor een exclusief gevoel.
Zitten
Een stuur dat is gemaakt van koolstofvezel, leer en alcantara: dat wil je vastpakken en nooit meer loslaten. De stoelen met koolstofvezel schaal omklemmen je lichaam, maar niet op een overdreven manier. De zitpositie is laag. Ik trek het fraaie stuur naar me toe en wil maar één ding: die rode knop indrukken. Voor wie wil weten hoe ruim de Giulia achterin is en meer van dat soort geneuzel: bekijk de test van de gewone Giulia.
Het belangrijkste - de rode startknop - zit bij de Giulia op het stuur
Bedienen
Een bescheiden brul, gevolgd door gegrom en gegorgel, vult de garage van de importeur. De grote aluminium flippers nodigen uit om de Giulia meteen in z’n 1 te zetten en brullend het terrein af te stuiven. Maar ik houd me in. Eerst maar eens de rijstandenschakelaar bestuderen, die heeft namelijk een extra stand: Race. Ook een toevoeging is de knop met de schokdemper, waarmee je de actieve vering in de diverse rijstanden een tandje steviger of juist zachter kunt zetten.
Rijden
Ik draai de knop naar de N-stand en rol de garage uit. Ik laat de 510 pk sterke V6-turbomotor eerst warm draaien, voordat alle paarden aan het werk mogen. Wat meteen opvalt, is dat de Giulia Quadrifoglio in de gewone rijstand heel toegankelijk rijdt. Hij schakelt soepel, maakt niet al te veel herrie en is redelijk comfortabel. In de D-stand wordt alles een beetje aangescherpt: meer geluid, minder vering en een vinnigere reactie op het gaspedaal. Het echte feest begint als je de Race-stand inschakelt. Alle bescheidenheid gaat overboord, zelfs de veiligheidssystemen worden uitgeschakeld. Nu gaat het tussen mij en de auto. Naar het gaspedaal kíjken is al genoeg om de V6 te laten grommen. De motor is warm, dus het pedaal kan naar de bodem. In de Race-stand voel ik de achterbanden even naar grip zoeken en daarna barst het spektakel los. Brullend jaagt de Giulia door de toeren heen, met een klap schakel ik op en het gebrul begint opnieuw. Bij het terugschakelen trakteert de hitsige Giulia op een flinke dot tussengas. Oh, wat lekker! Ik wil de hele dag alleen maar gas geven, schakelen, terugschakelen en weer gas geven. Ook de D-stand biedt genoeg van dit lekkers, alleen allemaal net iets minder extreem.
Het gaat om de beleving, de emotie, het plezier. Ik kan je verzekeren: met deze auto heb je elke dag plezier
Ik zoek de eerste de beste lege slingerweg op en jaag de Giulia over het asfalt. Ik probeer de grenzen op te zoeken, maar de auto dwingt in eerste instantie respect af. Hij probeert te zeggen: ik ben hier de baas. De Giulia Q laat zich steeds een beetje beter leren kennen en langzaam neem je de controle over. Accepteer dat het onderstel meer kan dan je durft. Als er al iets van gripverlies aan de voorkant dreigt, dan moet je gewoon meer gas geven. De achterkant duwt de auto dan vol overtuiging de bocht door. De potentie zal je er op de openbare weg in Nederland nooit helemaal uithalen, deze auto schrééuwt om een circuit of een van god verlaten stuk land met een stuk asfalt. En dat hoeft echt geen perfect gladde baan te zijn, want de Giulia weet wel raad met minder goed geplaveide wegen.
De stuurinstallatie voelt bij het insturen in eerste instantie wat licht aan, maar al snel komt er meer tegendruk. De Giulia stuurt messcherp, elke beweging wordt direct opgevolgd. Ik mis nog wel een beetje gevoel met wat de voorwielen doen, de elektrische stuurbekrachtiging filtert een deel van de informatie weg.
De testauto heeft de optionele koolstof-keramische remschijven en die zijn niet voor mietjes. Ze vertragen geweldig maar je moet er hard voor trappen. Kijk niet raar op als na een dag stevig rijden en remmen in je rechtervoet de eerste verschijnselen van spierpijn zich vertonen.
De optionele koolstof-keramische remschijven zijn niet voor mietjes
Betalen
Bij betalen hoort in dit geval: betalen als je aan de pomp staat. Want je raadt het al, een dagje feest in de Giulia Quadrifoglio is ook feest voor de pomphouder. Eigenlijk schaam ik me bijna voor het gemiddelde verbruik van 17 l/100 km (1 op 5,8), maar ik kan er niks aan doen. Het is de schuld van de auto, die me elke keer weer opzweept om dingen te doen die in alle opzichten leuk zijn, behalve voor je portemonnee. Als je langere (snelweg)ritten rijdt, dan komt het verbruik uit op zo’n 1 op 10, mits je rustig met het verkeer meerijdt. Maar ja, weersta de verleiding maar eens…
De Giulia Quadrifoglio zoals hij op de foto’s staat kost 128.350 euro. De duurste opties op de testauto zijn de koolstofvezel sportstoelen en de koolstof-keramische remschijven, samen goed voor 11.000 euro extra bovenop de basisprijs van 112.930 euro. Standaard is de Quadrifoglio-uitvoering overigens al behoorlijk riant uitgerust. Ten opzichte van de BMW M3, Mercedes-AMG C 63 S en de Audi RS 5 is de Alfa gunstig geprijsd.
Een stuur van koolstofvezel, leer en alcantara wil je nooit meer loslaten
Samenvatting en conclusie
Het onvermijdelijke moment is daar, de Giulia Quadrifoglio moet weer terug naar de rechtmatige eigenaar. Nog een paar laatste bochten, nog een paar keer fors gas geven en nog enkele malen met de flippers op- en terugschakelen. Het feest is over, maar ik heb genoten. Is de Quadrifoglio beter dan een supersedan van Duitse makelij? Misschien wel, maar is het belangrijk? Het gaat om de beleving, de emotie, het plezier. Ik kan je verzekeren: met deze auto heb je elke dag plezier. Van het moment dat je op de rode startknop drukt totdat je ‘m parkeert en nog even achterom kijkt als je wegloopt. En je alweer denkt aan de volgende rit: broaaah! Baf! Broaaah! Bam! Broababab!
Bezig met laden van de foto's
